Hep böyledir .
Yanlýþ insanlar öðretir ,
yalnýz insan olmayý ..!
Ýlhan Berk.
karanlýk sokak arasý
yaðmurlu susma büyütür her avuntu
dar kapýlar ardý
duymadýðý sesle konuþur
görmediði göze bakar
iki acý bir umut antre boþluðu ötesi
güzden buseyle örülü önce söz çatýsý
duvarý taþtan ýpýslak susa kalmýþ sarmaþýk
kalbi tetikte
þerh’ im dedim mührüm
ömrüme gönenmiþ (h)iç yangýn külü
is’ e dumana doyduðum
dar kapýlar ardý
kaçýncý eskimesi aynada yüzün
kendine yaban boþluðundan hayat oyduðu
hangi iz hangi býçak ucundan kalma
kaçýncý çýkmayýþý bazýsýnýn sýrt kabzasýndan
uyutulmuþ uykularda uyruðum
yunmak diye yutturulmuþ
debisi sýð karanlýk gece göðsünde
dar kapýlar ardý
ses gömer çýðýrtkanca
göz gömer hoyratça görmesiz
gölge oyunu seyirlik duvarda
ölüm hâresi uzak kederin
duymadý kimse
yerini yadýrgayan hýncýný aðýrlýðýn
kendi kendine hiçliðe sýðýnýþý
onca güz onca sarý boyunca yalýn ayak
avlusunda koþtuðum penceresi kýþ göz evini
arka bahçesinde güller gazel
topraðýna düþmeden çürüdü tohum karanfil
durgun sularý urgan boðazýnda
bakarým çýrpýnýr
bakarým boðulmuþ
bahar kokusu dudak kýyýsýnda emanet müstesna
ben miydim göðün þakaklarýna kilit vuran
dönmesin mevsim diye kýþtan
körpe nice bahar ölüsüne
kardan mumlar yaktým çiçeklerin andýyla
dar kapýlar ardý
yabancý deðil gibiydik
bizden baþkasýna
yoktu gün hükmü doðuþ sýrrýna
öz evim
gözün yýkýk artýk senin
ama yine de...