Atamoðlu, qoy baþýný dizim üztə, Aðla ayrýlýqda, yýxýl, aðla üzün üstə. Bəlkə yumþaldý ürəyi, bəlkə yumþalmadý heç, Sədd kimi girib araya... Bəlkə yoxdur ürəyi heç. Niyə düþmən olub bizə? Yoxsa zərər görüb bizdən? Ýllərdən həsrət toxuyur, hər hərfi hicran qoxuyur, Acý-acý qarðýþ oxuyur, Ayýrýr bizi-bizdən. Gözümüzü gözümüzdən, Dilimizi sözümüzdən, Özümüzü özümüzdən qoparýb yad eləyir. Əsli, kökü bilinməyir, ama hamý zülümündən dad eləyir. Ayrýlýðýn gücünə bax, qərib olduq ölkəmizdə, Qorxuram ki, qəribləþə, özgələþə, yad görünə kölgəmiz də. Ayrýlýðýn sýyýðýna duzmu qatdýq? Hər gün bizim yaramýza duz basýr. Ocaðýný, odunumu qaraltdýq? Qýzýnammýr... Hər ötən gün ürəyini buz basýr. Ürək deyil ayrýlýðýn sinəsində döyünən, Buz daðýdýr, ətrafýný ölmüþ eþqlər bürüyən. Analarýn að saçýndan libas tikib ozünə, Qəriblərin göz yaþýyla, bəzək verib üzünə, Soxur qoþa barmaðýný həsrət ilə yol gözləyən sevgilinin gözünə. Bəlkə yoxdur heç günahý, onu elə biz yaratdýq, Sevgini ucaltdýq baþa, ayrýlýðý yetim qoyub çölə atdýq. Yer vermədik aramýzda, qovduq onu içimizdən. O da indi qisas alýr, yýxýr bizi içimizdən.
Sosyal Medyada Paylaşın:
TUSI AGAREHIM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.