AY LAMBASINI YAKAR

görüyorsun sokaklarý,kaldýrýmlar dar
duvarlar gri,gökyüzü görünmez olmuþ
ne fazla ne eksik yaþam sunulmuþ
sessizliðin arasýnda,avazý çýktýkca baðýran
geçmiþ kendi yerini alýyor
onu herkes biliyor

konuþmalar mayýn tarlarý sýnýrýnda
dokunduðun kadar aralanýyor acý kapýlar
nice can dediklerin bile toprak olmuþ
üzerinde yaþayan cesetler dolaþýyor
hadi tutun ellerimi kaldýrýn
gücünüz yetiyorsa beni

bir kaç satýrdýr belki
sevabýyla günahýyla cevapsýz kelimeler
þiir tadýnda ezberdir geç sesleniþ
unutulur elbet bu kalem tutan eller
tozlu raflardan alýnacak bir nefes bekler
ölü topraðý örtülmediyse eðer

þair/þiir/iki ayrý kutuplara düþer
ölmedende ölür mutluluðun adý acýysa yürekte
üzerine toprak dökülmeden mezarada girer
verdiði hiç bir sözü tutmamýþsa hayat
ölür iþte/þair ölür/þiir ölür
unutulur insan.
Sosyal Medyada Paylaşın: