GEL DESEN,GELİRDİM

fýrtýna koptu
þehir korktu,sen yoktun
fenerinde ýþýk yansa
yol bulur limanýna gelirdim.
gidiþin ihanete varýþ olmamalýydý
saklý suç üzerime kaldý.

bileklerimi sýkan kelepçeler
þehrin yüzü yaðmurlu
kaldýrýmlar ýslak artýk.
bilmiyorlar nasýl ýslandýðýmý
gri rengi yüreðim susuyor
dýþarý atýyorum kendimi.

intihara yakýn sesin
iniltisini duymak istemiyorum.
oysa;gittiðin kadar uzaktýn
býraktýklarýnla kaldým.
sabah bir kuytu köþe
uykumun derinliðinde yürüyorum.

gel diye bilme ihtimali
devrim çýðlýðý sokaklarýnda
sesini yitirmiþ bekliyor.
yürek bu paylaþmak istiyor
onurlu yaþama yalaný,parçalanýyor
nicedir;söylemediðin sözler aklýma yapýþýyor.

kabullenmek yalan olsa
dualarým kýsýk gözlerimden akýyor.
gökkuþaðý çýkar umudu hala yüreðimde var.
gözler gökyüzüne bakardý
belli belirsiz utançlarým aramaklý
emanettin hatýrasý vardý.

sitemin acý güllerini tutan ellerim kanýyor.
ah bir dönsen yada gel desen,
varsýn yalan cennet
ihbar ihaneti olsa ne çýkar.
her sabah,dert gecesi karanlýðý çökse kabulum.
sen bilmesen de olur dedirtiyor.

belirsiz bir gülüþse,yalaný mutlu eden
bak yüzüme ama sen yalan ol,yeter ki gel,
emaneti korudun mu diye sor,
cezalarýný çið tanesi sayarým.
bilirmisin gözlerin bedenime dokunduðunda,
yüklediklerin içimde kalmýþ.

bak þimdi filizlenen diz boyu çiçekleri
sarmaþýklar dolanmýþ.
akþam oluyorsun,
sabahýn tan vakti güneþi içime dolarken,
acýlarýmý yeni bir güne ekliyorum.
iki kapý arasýnda kalmak ne demek bilirmisin
açmak zorken kapamak ölüm bana.

terbiyede oluyor insan
öðrendikleri acý olsa da
sen geç dediklerin
aklýma erken geldim anlamlarý
beni sana baðlayandý.
yanýma aldýklarým gözlerinmiþ
hak ettiklerim son usta çýrak iliþkisi acýsý.

içime düþen çaresizlik
keþfini bekleyen bir söze teslim olmuþken
yelkovan akrebin merkezinde dönüyor.
dön gel demek,zamaný geri döndürüyor,
Yanýmda olsaydýn,bilindik süreçin adý zaman geçiyor olsaydý.
nakarat bölümleri kalsaydý.gel demek kadar zor seni sevmek biliyorum.

söylenecek çok þey vardý,gittin
yitirdiklerime bir yenisini ektin.
muma üfler kadar basitti nefesin
gecemi,karanlýða mahkum ettin,
kal desem kalýrmýydýn.
görmedim gittiðini karanlýktý ne yazýk.

oysa gözlerimi kapatmýþtým,olmasýn sana ayýp.
artýk doðmasýn güneþ,görmesemde olur.
gözyaþlarým karanlýða alýþýyor
gidiþin elveday’dý,içimdeki acý ne garip.
dün ayrýldýk;eskidi,yoksa biz çok eskiden’mi ayrýldýk
hak etmediðin cümleleri kurmak kolaydý,þimdi kelimelere yazýk.

beklentilerimin içinde bir tek zaman kavramý yoktu,
senle yaþam ömrüme ömür katan zamana katýk’tý
mesafeleri aramýza koydun da ne oldu þimdi
sana gidiþ biletleri alýrdým,dönüþ bileti çýkardý,
uzak deðildin aslýnda,bir bilet kadardý mesafeler.
sitemlerim sana deðil o az dediðimiz kadermiþ mesafeler.


Önemli ve önemsiz diyecek kadar BASÝT’ti hayat.
Kim neyi ne kadar önemsediði ile ilgiliydi yaþamak.
Üzerime yapýþan tüm olumsuzluklar biliyorum benim deðildi.
Verdiklerimi alamadýklarýmda kalan basit þeylerdi.
Önemli saydýklarým baþkalarý için önemsizmiþ meðer.
Bir kiþinin katýðý iki kiþiyi doyurmaktý önemli basit deðer.
Sosyal Medyada Paylaşın: