Gözlerinin görmeye, kalbinin sevmeye, Alýþtýðý birini uðurlamak zordur. Alýr götürür içinden bir þeyler Bilinmedik þehirlerin sahipsiz kasabalarýna. Hem öylesine canýn yanar ki. Ne dilin konuþur, ne yüreðin susar. Daha doya doya bakamamýþken göz bebeklerine, Çekememiþken kokusunu ciðerlerinin en derinine… Özlersin… Önce göz bebeklerin küçülür, Daha sonra yavaþ yavaþ baþlar burnunun direði sýzlamaya… Göz bebeklerinden kalbine sicimle inen yaþlar, Sanki bir damla gözyaþý deðil de, Bir asit tanesiymiþçesine yakar geçer kalbini… Belki kalbindekini… Silersin göz bebeklerini, Kaldýrýrsýn baþýný dimdik… Ve gülümsersin… Ýçinde kopan fýrtýnalarý gizlemek istercesine.. Attýðýn her kahkahada aslýnda ne çýðlýklar gizlidir, Fakat kimse ne duyar, ne anlar… Tanýdýðýn her surette ararsýn, Belki gülümsemesini, Belki içten bakýþýný, Belki de hiç olmayan sevgisini… Her insanda, Her sevdada bir parça bulmak isterken, Paramparça olursun… Yalnýzlýðýn hain kollarýný mesken edinirken kendine, Kurtulamazsýn bilinçaltýndan, Ýnsanlarý inandýrýrsýn, Hatta kendini bile kandýrýrsýn.. Fakat gece olduðunda, Ne kaçacak bir gülümseme bulabilirsin, Nede sýðýnacak bir kalp… Girersin yataðýna çekersin yorganý, Düþünmemeye çalýþýrken, Unutmaya çalýþýrken, Daha çok hatýrlarsýn aslýnda. Sonra içine attýðýn ne varsa, Baþlarsýn damla damla dýþarý dökmeye. Sonra sýzarsýn sýrýlsýklam olmuþ yastýðýnda. Rüyalarýn bile seni alt etmek için vardýr sanki.. Sonra uyanýrsýn seni daha çok yaralayan gerçeklerden, Ve yavaþ yavaþ ayaða kalkarsýn, Yýkýldýðýn o uçurumdan, Yardýmlarýný geri çevirdiðin onca dostun seni bekliyordur hala uçurumun baþýnda… Tüm sevgini, nefretini, kinini, hasretini, Ve onu o uçurumda býrakarak, Ardýna bile bakmadan çýkýp gidersin. Sanki hiç olmamýþ, Hiç sevmemiþsin, Hiç üzülmemiþsin gibi, Dönersin seni seven insanlarýn olduðu hayatýna, Bu defteri de tatlý bir hüzünle kapatýrsýn. En sevdiðine veda ederek…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Çisem Uygur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.