Elvedasýz vedanýn üstünden uzun zaman geçti, Ne o veda nede o vedayý eden unutulamadý, Belkide unutulmayý haketmedi. Ama yinede o gitti Koruyucu meleðim, caným abimdi... Sevginin en safý, en temizi, en masumuydu. Ama bu gitmesine engel olmadý. O artýk yok ve bir daha hiç olmayacak.. Bu kelimeler canýmý yakýyor. Þehit denmesi, Bir daha olmayacak, gelmeyecek denmesi kalbimi derinden yaralýyor. Arada sýrada þaka gibi geliyor gidiþin, Sanki çýkýp gelecekmiþsin gibi... Artýk netleþmiyor yüzün resimlerine bakmadýðýmda, Sanki, sanki buðulu bir camýn arkasýnda gibisin. Elimi uzatsam tutacaðým kadar yakýn, Uzattýðýmda tutamayacaðým kadar uzaksýn bana.. Caným abim... Bazen piþmanlýk yaþýyorum, Seni sevdiðimi söylemediðim için. Seninle atýþýrdýk, Sen hep ‘küstüm ben sana’ derdin ya. Acaba þimdide küs müsün ? Yoksa küs mü ayrýldýn yanýmýzdan ? Bunu çok merak ediyorum... Bir hayli zaman geçti kokunu duymadan, Deðiþen tek þey hasretinin derecesinden baþka birþey deðil. Sadece bir kere rüyama geldin, Sanki bir çocuk kandýrýr gibi, Sonra gittin ve birdaha hiç gelmedin.. Zor olsa da alýþmak, Alýþmak zorundayýz... Sensiz bir yýlý geride býrakýyoruz, Gülümsemelerimizle... Mekanýn cennet olsun...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Çisem Uygur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.