Sensin biliyorum bu gönlümü kan revan içinde býrakan, Her bakýþýnda, her bakýþýmda hançerlerini saplayan, Ama bilemediðin tek þey seninle ayný dili konuþmuyoruz, Ýþte bu yüzden içim sýzlýyor, asýl benim derdini açamayan.
Kesinlikle tüm benliðinle tam bir afeti devransýn, Seni her gördüðümde sýzým, sýzým sýzlatýp içimi yakansýn, Konuþmayý becersende sesini duymam imkansýz, Olsun be kara gözlüm yak, yeter ki sen beni yakasýn.
Ayrý dünyalarýn kavuþmasý imkansýz insanlarýyýz, Ne sen beni, ne de ben seni bulamayýz artýk bunu anlamalýyýz, Sadece kýsa bir süreliðine de olsa beyninin bir köþesini ver bana, Bundan sonrasýný istesek de, istemesek de artýk rüyalarda yaþamalýyýz.
Zafer Özcan-(01.08.2013)
Sosyal Medyada Paylaşın:
BELALIM532 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.