ölüyorum Gecenin zifiri karanlýðýnda bir karartý gibi çöktüler üstüme, vurdular, defalarca ve acýmasýzca vurdular. Böylece bir can daha yola çýktý. Uzun bir yolculuða... kaç gün geçer bu meçhul yolculukta, bilmem.
sustular ve Kýydýlar hiç utanmadan. usanmadan kýydýlar.
Sonra bir yerde görecektim tüm olanlarý. Biraz kýrgýn ve erken gitmenin verdiði hüzünle... annem göz yaþlarýyla gömecek beni. oysa hiç kýyamazken bana þimdi kendi elleriyle gömecek beni. ve annemin göz yaþlarýyla, umudum da öldü týpký benim gibi.
Biliyorum bugün beni ve rojavayý anlatamayanlar, susanlar yarýn mutlaka utanacaklar. Yine biliyorum bir gün birileri dikilecek mezarlýðýma ve affet diyecekler. ama Ben öldüm týpký umut gibi.
vurdular, kýydýlar bana hemde hiç utanmadan...
DEMÝR (ATEÞ)
Sosyal Medyada Paylaşın:
ferhat demir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.