Esma 3
(esma...esmer nefesiyle zühre yýldýzýný koklardý...
kýyýsýndan seyrederdim o’nu...bir gün bana sordu...yýldýzlar þarký söyler mi diye...söyler dedim...
sönerek söylediklerini... neden sonra...o içli çalan kemancýlardan öðrendim...)
gözlerime saplanýp duruyor sevdiðin þarkýlar esma
keman tellerine sýzýp yüzümü resminle yýkýyorum
olur deðil olmaz bir çýkmazým artýk tüm sokaklara
göðsüme vurulup düþecek kentler çiziyorum...
esmanýn elleri ýslak pamuklara benzerdi
saçlarýný ay ýþýðý buðusuyla yýkar
dað rüzgarlarýyla tarayýp bayýrlarda sekerdi
kasýklarýnda doðmamýþ hicranlarý
yüreðinde asýlý el aynasýndan bile gizlerdi
oy ben devrileydim neþterler kýrýlsaydý bileklerimde
esma affet beni seyyahým artýk her dem azrailin peþine...
köprülerden...sahillerden...caddelerden geçiyorum
sarhoþlara seni soruyorum sokak lambalarýna gölgeni
rüzgar deðil kudurmuþ köpekler ýsýrýyor aðzýmý
geçmiþimden sonra geleceðime de sinkaf çekiyorum
boyumu posumu devirecek bir belayým kaldýrýmlarda
sen benim bu halimi hiç görmedin avundum bak þimdi esma...
ne yana dökülürüm kaným böyle soðumuþken kendime
ve ne yandan çýkýp gelir seni bana anlatan ahu zar bir beste
vitrinler ýþýl ýþýl þangýr þungur bir mülteciyim oysa camlarda
bir kent ölüsü kokuyor nefesim abartým varsa þair olayým
ben sensiz mahþerde kalmýþ efkarýma da isli bir dumaným...
tren raylarýna tutunup yürüyorum esma
ezan seslerinde düþüyorum avlulara
martýlar aç olsaydýn dinle derdin dinle
baþýný yaslayýp kýyýlara hikayelerini derlerdin
sana hep bir hüznü anlatýrdý onlar
þimdi bu martýlar var ya bu martýlar
yüzüme bir bilsen nasýl da ana avrat sövüyorlar...
iþte her þafak böyle ceketim gibi üþüyorum esma
yoksul evlerin duvarlarý gibi dökülüyorum kendi harcýma
faili meçhul bir yaþamý bana ödünç býrakýp gittin
bundan böyle sesimi
ayalarýma düþen karlar
adýmý ardýma düþen namlular silsin...
Mert Metin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.