telaffuzu cemre sevgili...

cemreyi bölünmüþlükten kurtarmak adýna
tek bir cemre düþürüyorum
aþkýn sansürsüz aðýtlarýna....


yaný baþýna uzanýrken
ki tenimde ýhlamur çiçekleri
saçlarýna elimin dilsizliðini sürdüm
dýþarda esen saðýr rüzgar
kör gecenin sesinde duyuyor
etine ilk düþen terimi.....

kifayetsizce çarpan pencere
yüreðimin çarpýþýndaki tonda
buharlaþarak süzülüyor
kauçuktan renksiz zamana..

üstüne örttüðün edebi incelikteki göðü
yavaþça kaldýrarak
kokun/daki ölümsüzlüðü raks ediyor
bencil ruhum
yüzüne iki ölçeklik deprem gibi bakýyorum
ressamýn resmindeki
nü halinde açýlan doða bildirisi dudaklarýn
ve aðlarý gözlerinin akýntýsýna býrakýyorum....

her ne kadar yüzyýldýr sev/semde seni
ve parmaklarým
ne kadar doymuþ olsa/da tenine
hala sevdana bir çýrak boylamýn/dayým
serenatlar senfonisi rengini
ustaca kavrayamýyor
utanýyor parmak ucu çömez/liðim...

þu baþ dönmesi aþaðýlýk bir çaresizlik
gözlerimi kapatýp öpecekken kirpiklerinin ucunu
baþým kýblesinden geçiyor
zarýl zarýl utangaç bir çocuk besleniyor
nemrut heykellerinden ruhumda
kýskývrak kelimeler açýlýyor ufuk/larýma
bense geride çürük bir gemi gibi kala kalýyorum...

ve aþký sorgulamasýz
cemrenin tek halinde topluyorum
biraz utangaç
biraz çýrak
kendimi senin dokunulmaz haline
iltica ediyorum
ilk ve son mültecin benim
sonsuzluk düþlerimin savaþsýz topraklarýna
merhaba diyerek
utandýrsanda beni
yinede savrularak ruhuma
yaðdýr yaðmurlu aþk cennetini....



Sosyal Medyada Paylaşın: