Benim hayatým, öyle karmaþýk öyle fýrtýnalý ki Kar boran tipi hiç eksik olmaz Nasýl yaþadým farkýna varamadým Her gün ölüp-ölüp dirildim Hayat denen arenada Cehennem zebanilerini gördüm…
Körkütük aþýk oldum Yarým eksik kalsa da Tutkulu sevda yaþadým Riyakarlýðý gördüm Nefret ettim aþktan Pes etmeyi öðrendim...
Herkes seyirciydi, hayat denilen tiyatroda Önlerden yer kapmýþlar Ýzlemekteler beni Sahnede oynarken Zorlanýyorum rolümü yaparken Ben de bilmiyorum neyi oynuyorum...
Çekilirim evimin bir köþesine Kendi kendime konuþurum Hem kýzarým hem gülerim Düþtüðüm anlaþýlmaz halime…
Düþünürüm enine boyuna Aþkta gurur olmaz Yenilme gururuna… Söz ver kendin için kendine Denizler her zaman çarþaf gibi olmaz Zaman-zaman kýyýlarý dalgalar yalar Seviyorsan denizi, seveceksin dalgayý da…
Seviyorum demekle olmuyormuþ Geçte de olsa anladým… Her ne hikmetse sana anlatamadým Sevilmek için sevmeyi bileceksin...
Ve ben sana kendimi anlatamadým Geçti zaman…
//Nostaljiyi siyah beyaz resimlerde aramayacaksýn...//
Mustafa KARAAHMETOÐLU 31.07.2013
Þiirime ses olan deðerli kardeþim Bünyamin DEMÝREL’e çok teþekkür ediyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
MUSTAFA KARAAHMETOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.