.....................

Ey benim Kayýp Gül’ üm;

Senden vazgeçmek mi;
Unut;
Kalbe girdin bir kere,
Cemre gibi düþerek.
Ama sen tövbe edercesine
Binler ah ederek cefa da etsen
Düþmüþüm aþkýnýn peþine.
Kainatýn yaratýlýþýnda yazýlmýþ
Bizim kader ve kazamýz.

Nasýl ki güneþ üflemekle sönmez
Gözünü kapatsanda
Gündüz; geceye bürünmez
Yedi kat semada devranýný
Seyretsemde alemlerin
Raks eden hallerini;
Ben sözümde sadýðým
Geriye dönmeyi Kayýp GÜL’ üm
Ar ve namussuzluk sayarým.
Öyle çok sevdim ki
Yarýþtýlar gök ehli
buna þahit olmak için.

Baðýstanýmda filizlenen
O en sessiz ve en enfes kokusunu
Gururla sergileyen aþkýmýn kalemi;
Seni yazmak için yeniden türedi.
Biçareydim yokluðunda,
Bitap düþmüþtüm hülyalarýmda,
Gariptim Kayýp Gülüm
Kendi öz vatanýmda.
Ýyileþmek mi gerek Sevgili
Yokluðunun hazanýnda.

Çehresine aþina olduðum Sevgili;

Hani her sabah
Kokusuyla uyandýðým
Aþkýndan etrafýmda dönüp
Cezbeye geldiðim Kayýp Gül’üm;
O kemane kaþlarýn birer kýlýç sanki,
Ardýndan çocuklar gibi aðlayýp
Yas tutmak bile sevgimin ölçüsüdür sana.
Ümitsiz bir vak’ a iken çýkýverdin ya karþýma,
Sýhhate kavuþmak ta neymiþ,
Hasta olmak baþ tacýmdýr sana.

Aþkýmýn devasý yok ki Kayýp Gülüm;
Gönül bir kere sana meyletmiþ,
Çýksam minbere okusam aþkýn hutbesini
Melekler kanat gerer yerlere
Ezdirmemek için nam-ý ismini.
Tehame gecelerinin esintisi oluverdin
O en þiddetli ve fýrtýnalý gecelerimde
Eðri bakýþlarým düzeldi
O renginde yok olduðum
Gözlerinin derinliðinde.
Sana ait ne varsa,
Onlarýn hicranýyla yanarken
Bu yanmanýn eþiðinde köz olup
Kömürleþsem de
Tozum bulunmaz benim
Savurur küllerimi deli rüzgar
Kendine has azizliðinde
Bulunduðun o diyarlara
Kul ve delisi olurum, yollarýnýn topraðýna.

Bölük pörçük bir hale bürünsem de
Zümrüt bakýþlarýnýn tesirinden
Býrakmak yakýþmaz bana
Söz vermiþim Kayýp Gül’ üm
Sevmiþim seni.
Mecnun gibi düþmüþüm
Aþkýnýn pençeleri arasýna
Kýsrak olup koþacaðým
Çatlayýncaya dek
O doðduðun topraklara.

Ölsem bir sala okunur mu dersin
Arþ’a uzanan minarenin o en berrak
Þerefesinde.
Þu kýtmire layýk görürmüsün
Kayýp Gül’ üm,
Kýyametler kopsa da,
Yerler, daðlar yarýlýp
Daðlar tepeler aþýnýp
Dümdüz olsa,
Dümdüz yerler
Pürüzsüz hale gelse de
Bu aþk bende saklý
Ýlmik ilmik iþlenmiþ
Dantela hükmünde.

Yüzüm sana dönüktür
Ah etmem cefana
Ram olurum Kayýp Gülüm
Ben bu aþkýn sokaðýnda
Edep ve haya ile
Bekliyorum haydi gel;
Geleceðin muþtusuyla.





04 Aðustos 2013-Bursa
Saat: 14.00

Sosyal Medyada Paylaşın: