Bilirsin, karanlýktan korktum her zaman
Yalnýzlýk yaradana mahsustur diyerek
Korkmadým yalnýzlýktan, çünkü yalnýz deðildim sýðýndým o’na…
Geceleri, sokaklarýn kuytu köþelerinde yürürüm…
Seni de böyle bir gecede görmüþtüm…
Uzaktan sanki gözlerime el feneri tutuyorlardý
Iþýk öyle bir ýþýk ki,
Parlak mý parlak, güzel mi güzel, göz alýcý…
Yaklaþtýkça, hayranlýðýmý artýrdý…
Sanki rüyalar alemindeydim…
Belki de karanlýktan korktuðumdan olacak
Gözlerimi alan ýþýða doðru yürüdüm,
Nefes nefese kaldým…
Hani insanlar umutlarýyla yaþarlardý ya,
Ya umutsuz olacaktým ya da kendi umudum…
O an verdim kararýmý, kendi umudum olmalýydým!
Ben adýmlarýmý sýklaþtýrdýkça,
Adeta ýþýk da, bana biraz daha yaklaþtý…
Ve yüz yüze geldik!
Çakmak çakmak yanan gözleriydi ýþýk saçan…
Saçlarý neredeyse topuklarýndaydý
Ve bana gülümsüyordu…
Þaþkýnlýðýmý gizleyemedim,
Gözlerimi kaçýrmak istedim, ne mümkün?
Gözlerinin içi gülüyor, kendisi de gülümsüyordu
Bir an gamzelerinde kaybolduðumu hissettim…
Ýþte o an dilim lal, gözlerim kör oldu…
Konuþamadým, bakamadým, öylece kalakaldým!
Aðzýmýn içinde kelimeler
Gargara yapýyormuþ gibi çalkalanýp duruyordu
Bir þeyler hecelemeye çalýþýyor,
Heceledikçe çoðalýyor,
Çoðaldýkça düðümleniyordum
Zorlanýyordum da konuþmak için
Ve birden “aþk” diye avazým çýktýðýnca baðýrdým…
Baðýrmamla ne ýþýk kaldý ne de uzun saçlý yar…
Ortalýk yine zifiri karanlýða
Ben de yalnýzlýðýma büründüm…
Anladým ki yine halüsinasyon görmüþüm…
Umutlarým yok oldu,
Renkleri soldu ümitlerimin.
Mutluluk neydi?
Paylaþmayý bilmek en büyük mutluluk
Mutlu olmasan bile, paylaþmayý bilmekti…
Bazen, baþkalarýnýn yüzünde,
Gülücükleri görmekte saklýymýþ mutluluk.
En büyük mutluluk benim aslýnda…
En büyük ümit…
En büyük sevgi
En büyük aþk benim!
Býraktým artýk küf kokulu odalarda soluklanmayý, baðýrmayý
Karanlýkta dört duvarý yumruklamayý…
Rüzgarlarda savrulmayý
Kalabalýklarda kaybolmayý
Hasret kaldýðýmda aðlamayý…
Düþünmüyorum artýk “ben bunu hak etmedim” diye
Kucak açmýyorum, sahte mutluluklara
Aðlamýyorum aþkýmý kaybettim diye!
Aþkýn kendisi ben olacaðým,
Dert ve acý çekmemek, çektirmek niyetine…
Evet, aþk ben, gözyaþý da sen olacaksýn!
Bana tapmak adýna…
Bana hayranlýkla bakacaksýn.
Seni büyüleyen, baþtan çýkaran
Ümidin ben olacaðým,
Sen tapacaksýn!
Tapacaksýn bana,
U/mutluyum…
Mustafa KARAAHMETOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.