Sen sokaða çýkýnca rüzgâr sesini kesti
Saçlarýn daðýlmasýn tenin yanmasýn diye
Nefesini topladý kendi baðrýna esti
Buluttan bir damlayý sana verdi hediye.
Sen sokaða çýkýnca güneþ birden saklandý
Kamaþmasýn diyerek ýþýl ýþýl gözlerin
Bulutlar aðlamadý dolarak suya kandý
Artýk þekva etmesin yere düþen sözlerin.
Sen sokaða çýkýnca aðaçlar selam durdu
Çiçekler ah ettiler titredi yapraklarý
Kýzýl güller kavruldu kendi kalbini vurdu
Kýskanarak simana benzeyen tüm aklarý…
Sen sokaða çýkýnca kaldýrýmlar inledi
Cývýldayan serçeler susuverdi aniden
Bir ýslýk çalýyordun hepsi seni dinledi
Yorulunca sen sustun onlar öttü yeniden.
Sen sokaða çýkýnca sýrra gömülü tüller
Açýldý birer birer hayran yüzler göründü
Âþýklarýn baðrýndan savruldu kýzgýn küller
Tozlara karýþarak önün sýra süründü.
Sen sokaða çýkýnca deðiþiyor âlemler
Kararýyor her taraf kaþlarýný yýkýnca
Dizelerin önünde diz çöküyor kalemler
Hiç durmadan yazýyor sen sokaða çýkýnca.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
AFFET BABA DESEM Kİ... KARA GÖZLÜM RİCA EDERİM BAYIM YAKARIŞ SAÇLARIN, AH O SAÇLARIN! HEY BİNGÖL, YAYLA DERE! SARMAŞIK VEZN-İ AHAR MEHMET’İM