Duymayý unuttuðum sesleri duydum bugün, Sev dedi bana, Görmeyi sevdiðimi gene gördüm bugün, Bir hoþ geldi bana, ’Sefa’ diye buruk bir ses geldi etraftan, Gözlerim açýldý sessizlik ile Eser yoktu, güzel kokudan, hissiyattan, aþktan, Yoktu gözlerime deðen kahverengi gözler, Mahrum kalmýþým deðmeye uzandýðým saçtan, Uyanmak diyorlar bunun adýna, Gene güzel bir rüya gördüm bugün.
(Ve adam uyanýr..)
Tüm ýþýklarým söndü; güneþ battý, dolunay saklandý, Yeniden güzdüzlerim meymenetsiz, derde saplandý, Ne güzeldi o kadýn, ne güzeldi beyazlar içinde, Nasýl uyanmak ki o, hiç bir þey yok yerli yerinde, Ve nasýlda karýþmýþ aynadaki adamýn saçlarý; Uyanýþa, aynaya, aynadaki adama nefret! Bir hýnç ile katlandýkça katlandý. Mutluluðum olacak sanýrsam; rûyam bugün, Ne güzel bir rüyadan ayrý düþmüþüm bugün. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.