mor..

Ve fakat..
eksilen sözlerimde etten bir canýn,
kor yangýnlarýyla yüzleþeceksen
kendini gör/eceksen
ve bir kez daha göm/meyeceksen kendini yüreðime
hiç dokunmadýðým/koklamadýðým ellerin/ellerim
saçlarýnýn kýrýklarýnda kýrýlmayacaksa senli doldurduðum hayatlar
ve hatalar sarkmayacaksa omuzlarýnýn saçaklarýndan
yüreðinin limanýndan çözmeden iplerimi
ýrmaðýnda boy verip/ denizinde ýslanmýþken
siyahtan uzak
maviden sýcak g/özlerinle ýsýt beni
senden/bende arta kalanlarý bir suç gibi görmeden
ve hiçbir virgülde duraksamadan ýsýt ki
hiçbir noktada durulmasýn ve kýzýlmasýn
feryat edilmesin hiçbir ünlemde
ve meraklar öksüz çocuklar doðurmasýn soru iþaretlerinde
merak etmediðim gibi seni bir kere bile/bile

(gülüþünü dedim ve ýslanmaný..kurumaný sonra ki güneþi
hep kýskandým..þimdi söylüyorum bunu)

kapattým parantezi bir dudak payý mesafende ki
dudaðýndaki kýrýlmaya dokunurken ellerim
aklýmý çalan illegal týrnaklarýn demiþ miydim “sana”
ve hiç söylemediðin sözlerle iz býrakmýþtýn
boðazýmýn altýnda duran en sýcak yar/a “mor”...





(...)


Sosyal Medyada Paylaşın: