sevgiliye mektup 1

Ey sevgili

Þimdi yalnýzým sokaktayým ve vakitlerden akþamüstü.
Alacakaranlýktan hýzlý olmalýyým. Karanlýktan korkarým. Korkarým karanlýktan sensiz.

Ey sevgili. Yüreðim küçülür, daralýrým, bilirsin aðlayamam. Uzaktasýn biliyorum, uzansam dokunamam tenine. Yani, sensizim bu akþam.
Büyük adýmlarla yürüyorum, býraktýðýn kentin kaldýrýmlarýnda, rastlarým diye sana. Bu þehirde olmadýðýný bile bile.

Ne çabuk sardý etrafý alaca karanlýk. Senden önce dokunmak istiyor bedenime. Ilýk esen rüzgâr, kokunu taþýyor bana

Aðýr bir müzik kulaðýmda, iri gözlerin yüzümde, sen içimdesin. Belki bu son akþamdýr. Bu son vedadýr sana. Son vedadýr ayrýlýðýna.

Duraksýz yürüyorum karanlýk sokaklarda, herkes uzaktan sana benziyor, yaklaþýyorum gözleri seninki kadar kara deðil, senin kadar ürkek deðil yüreði, inan hiç kimse senin kadar deli deðil bu gece, bu þehirde.

Unuturum diye su kenarýndaki birahaneye gittim. Sanki aylarca bira içmemiþtim. Sanki her yudumda da sen varsýn. Garson bile anlamýþtý bir baþka olduðumu. Her seferinde ister misin derken gözleri içme artýk der gibi bakýyordu.

Saatler durmuyor ey sevgilim. Birahane kapanýyor yavaþ yavaþ. Yola düþmeliyim, hem de dað yoluna. Hatýrlar mýsýn karanlýkta bilmediðin bir yoldan götürmüþtüm seni, hani bir tavþan çýkmýþtý yolumuza, iþte oradan döneceðim. Her anýný yaþýyorum anýlarýn.

Ne çok kapýlmýþým sana, ne çok yaþamýþým seninle bu þehri. Þimdi anýlar zor geliyor bana, zor ey sevgili.
Her rüzgâr estiðinde soluðunu hissediyorum içimde, yokluðun ruhumu sýzlatýyor.
Aðlayamýyorum.


Gece yarýyý geçti gözlerim seni arýyordu bilinçsizce oysaki sen uzun bir zaman önce gitmiþtin bu kentten, bunu biliyorum ama inatla gözlerim seni arýyordu
Biliyorum uzaklardasýn þimdi. Kim bilir belki yalnýzsýn benim gibi þu an..? Belki üþüyorsundur yaz günü oralarda..? Hala canýn sýkýlýyordur, bir ömür tükettiðin bu hayat kavgasýna..? Belkide unutmuþsundur beni..?


Seni çok özledim,
Özlemin yüreðimi iþgal etti, delice bir istekle, uzaklaþmak istedim bu þehirden, ama ya dönersen, olur ya dönersen elinden tutayým diye vazgeçtim. Ben beklemeyi bilirim, bilirim ey sevgili. Beklemenin ne kadar zor olduðunu bilirim. Ayrýlýk ateþinin acýsýný bilirim. Sen bu acýyý bilme istemiyorum. Sen ayrýlýklarý bilme ey sevgili

Seni seviyorum
"Seni seviyorum ey sevgili" diye haykýrmadým hiç kimseye. Mutlu olma þansýný yitirme diye, Bu ne çeliþki bilir misin ey sevgili, bilir misin seni yad ellere vermenin yüreðimde býraktýðý acýyý. Onu da bilme istemem

Zor bir karardý benim için. Gün gelir de bu kararým mutluluðuna küçücük bir katkýsý olursa, bil ki ben hiç bir acý yaþamadým. Hiç seni özlemedim. Hiç dolmadý gözlerim. Ama….

Þimdi odamdayým. Hani baþýný omzuma koymuþtun, yerdeki minderin üzerinde. Ýþte orda uzanýyorum. Saçlarýný okþayamýyorum, seni kýzdýramýyorum. Hani bir fotoðraf çekmiþtim Ýstanbul da sende kendi fotoðrafýný yanýna koymuþtun. Siyah beyaz ona bakýyorum. Hatýrlar mýsýn bu fotoðrafta kime bakýyorsun bu kadar duygusal, diye sormuþtun. Sana demiþtim, inanmamýþtýn. Ýnan o fotoðraf çekilirken, gerçekten sana bakýyordum.


Ne çok dinlerdik senle Sezenin ‘Ne böyle senle nede sensiz’ þarkýsýný. Zaman ne çabuk geçti. Ben iyice yaþlandým. Sense türkülere konu, bir gelin oldun. Seni ne çok özlemiþim. Ne çok ey sevgili….




Erimiþ karlardan gelen, soðuk kara bir sudan geçiyoruz bu günlerde, buz tutmuþ taþlara basarak, Ey sevgili ýþýk saç geleyim ýþýðýna. Sessizce.
Gerçi sana yazdýðým þiirler de mutlaka baþkalarýna yazmýþýndýr? Diye söylenirdin. Ama o þiirleri de sana yazdým. Týpký bu þiir gibi


Seni düþünürken, Küçülür yüreðim
Küçülürüm
Bir damla su olurum, Bir erik yapraðýnda
Donar, kalýrým
Sonbahar akþamlarýnda

Seni düþünürken
Karanlýk olur her yer yavaþ yavaþ
Korkarým
Sigaranýn dumaný kadar sessiz
Bir güvercin kadar ürkek
Dað gibi ýssýz
Ve bir yara gibi kanar
Yüreðim


Bir sokak ötede akþamüstü düðün vardý. Þimdi ise gençler saz çalýp türkü söylüyorlar. Ne hoþ geliyor kulaða çeþmi siyahým türküsü. Son kalan birayý da içtim. Saat 03.42.þimdi. Sokak lambasýnýn ýþýðýnda kelebekler bile uçmuyor.
Yokluðunu yüreðimde yaþýyorum ey sevgili

Dün akþam hiç uyumadým. Bir ara balkonda gökyüzüne baktým, yýldýzlar yoktu. Zaten, hiç yýldýz olmadý bu þehirde, ya da ben bakmazdým. Bakmaya gerek duymazdým. Sen vardýn.



Senden sonra sakallarýmý kesmedim, uzadý beyaza çalarak, yaþlandýðýmý yüzüme vurarak uzadý. Karaydým, karamsardým birde yaþlandým. Sana göre hiç olamadým. Ey sevgili

Ne garip, en büyük sevdalar sevgilinin yokluðunda yaþanýyor, belki de yanlýzlýk duygusu güçlendiriyor sevgiyi, kutsallaþtýrýyor. Hasretten, tutkudan, þehvetten, dünyevi hýrslardan arýnmýþ saf sevgiyi ortaya çýkarýyor. Beynimde, yüreðimde. Ne çok içselleþtirmiþim seni, ne çok esir olmuþum
Mutfak masadaki çiçeðe epey zamandýr su vermemiþim. Solmuþ, sabah fark ettim. Su verdim umarým býraktýðýn gibi olur. Aslýnda hiçbir þeyin eskisi gibi olmayacaðýný biliyorum. Sende biliyorsun. Mesela artýk geliyorum diye bana yemek yapmayacaksýn. Ha bu arada suda sebzeleri iyi haþlýyorsun. Caným kýzma hemen, pilavýnda yenilir hani. Telaþlý ve acemice yemek yapmaný özledim ey sevgili

Sana veda etmek istemiyorum.
Sana veda edemem bu þehirde yaþadýðým sürece. Her yerde sen varsýn, her yerde. Sinemada, birahanede, parkta ……...

Bir gün, sensiz gideceðim þehrin ýþýklarýný seyretmeye, haberin bile olmayacak.
Yani arabanýn kemerini arkadan baðlamayacaksýn, inip koþamayacaksýn. Hatýrlýyor musun baraj yolunu biliyorum diye beni iki saat dolaþtýrmýþtýn. Artýk bunlarý yapamayacaksýn. Ey sevgili


Sen dediklerime aldýrma. Seni sevdiðimi biliyorsun.
Seni bekliyorum demiyorum, gelmesin, gelemesin. Gelmeni bende istemiyorum. Ya da bilmiyorum.


Sana yazdýðým ilk mektup bu, belki göndermem sana ulaþmaz diye belki senin için bir þey ifade etmez diye, beklide okuduðunda aðlarsýn diye. Kýyamam tam gözlerin umudum olmuþken,


Þimdi uyumak istiyorum.
Öpüyorum gözlerinden
Ey sevgili…
Ýbrahim AKDEMÝR

Sosyal Medyada Paylaşın: