çıldırasıya paramparça ayaklarda adımlar

Gezi Parký

yaþam ve ölüm arasý bir sigara molasý,
az biraz melodi, bolca kitap, bir tutam kahve, raký,
biraz bira, az biraz þarap,
ve bir oda dolusu yalnýzlýk, hayat;
yaþam ve ölüm arasý bir sigara molasý..
kimisi için bir güzergah, kimisi için durak,
benim içinse..
bir ben yok þimdi, yok öyle biri!
gezi son durak!

o ’an’ olup tozlu raflarýnda saklamýþken tüm yaþanmamýþlýklarý
ve hayallerine dokunmalarýna izin vermek istememiþken ben..
geleceðe yaslanan koca çýnar sedirlerinle,
üzerine beton dökmeye yeltenenler,
paramparça düþler ve o çok sevilen yalnýzlýk.
ki düþleri, düþünden öteye giden düþünceleri,
sözleri, sesleri,
belkilerde kurulu bir dönemeç mi ettik sesimizi
sessizliðini, sessizliðimi, sessizliðimizi..
neden anlatmana izin vermediler, neden suskunduk,
neden sus’durulduk, suskun durduk?

bir þiir mi þimdi bu, þiir mi olduk yani,
yani gezi
yaþamadýk ve hep kelimelere mi sýðýndýk,
neye yaradý ki þimdi sensizliðe adanmýþ bu þiir?
bu yabancý þehir, ben yalancý bir þair,
bu yalancý kent,
aklýmý oynatma kývamýna getirilmiþ benzerlikler
ve çýldýrasýya paramparça ayaklarda adýmlarým..
deniz’in devrimiyle yankýlanan sloganým,
ve kulaðýmda tuz buz melodiler ve az biraz tempolu,
kaptan;
tam yol ileri, marþ marþ!!

adalarda kaybolmuþ adýmlarým, adým,
ki her adýn batsýnlarda kendi gemilerimdi batýrdýðým..
bir yabancý þehir, bu yalancý kent,
masalsý bir rüya, gerçek bir alçak,
ki her an tutar omuzlarýmdan gerçek,
gerçek; bir alçak
masal; bir rüya

þair deðildi bu satýrlarý yazan,
þiirden anlamaz bir yabancý ben,
þimdi polisi bana düþman,
beni polise alçak etmeye çalýþan an..
insanlar,
ki insanlar,
her adýmda çarpa çarpa yürüdüðüm yollar,
insanlar, dostlar, sýrdaþlar..
eksilere düþerken eksildiler birer birer,
bir bir düþtük yollardan,
izin vermediler adýmlara, adýmlarýmýza,
bir iz gibi sürükledi hayat,
külfeti aðýr kördüðüm yalnýz bir özgürlük aþkýna,
bir bir sürüklendik dalga dalga kýyýlardan,
bir iz gibi yitip gittik..
Sosyal Medyada Paylaşın: