Gidiþinin ardýndan deme sakýn ’yýkýldý’
Beni; benden aþarak çýktým bu arbededen
Esamesi kalmadý sevda þehri yakýldý
Mecalsiz sorgularda hayra yorduðum neden
Yalnýz koymaz ahýný gün gelir; bulur eden!
Bilmek istemiyorum nerde, nasýl haldesin?
Aklýmý tetikleyen unsura zarar gelir
Düþümü iþgal eden ne sesin ne nefesin
Adýný anmak bile yüreðime ar gelir
Maziyi düþündükçe kafesine dar gelir
Daha güçlüyüm artýk... Yoklama hislerimi;
Sarsýp, yol ayrýmýna apansýz itiþinle
Meðer yabana düþüp bilmemiþim yerimi.
Hüsraný yaþayarak gönlümde bitiþinle
Dün, tutarsýz tavrýndan; bugün kendini dinle.
Serzeniþim; vedasýz ayrýlýk cümlesinde
Odur kahreden cana, bam telime dokunur
Telafisi var elbet, çaresizlik nesinde ?
Marifet diriliþse sözüm gediðe konur
Özüm ayaklanarak yine þahlanýr onur.
Nezahat YILDIZ KAYA