Açın kapıları...

ölümler yorar mý insaný
yoruldum binlerce kez mevta olmaktan

yaþamak dediðin ne ki
baþý bozuk sorgularda
çocuklar kadar ölüydüm ben
þehirler kadar yanlýz, karanlýk

yoktunuz gözümün gördüðü yerlerde
ýssýz terk edildim
haramiler kapattý kaçak yüreðimin kapýlarýný
rüzgar esmedi hiç
yagmur uzaklaþtý bizden
ebabiller ötmüyordu
karanlýkta sýrra kadem uzaklaþtým
devrin öteki yüzüne
pusularda oturdum
sesim kýsaydý ulanmadý karþý daðlara

bedenim üryan
geldiðim gibi gidiyordum
yoksulluk içinde
ezilmiþlikle
yine susarak

açýn kapýlarý biz geldik
posamýz çýkmýþ
bedenler hýrpalanmýþ
varla yok arasýnda kaybolmuþ
anayý babayý ve yari býrakýp
geldik
zemheri geceleri þahit tutarak

gözlerim þehla bakýyor
kalanlara
final yazmadým
daha çok satýr aralýðý var yaþamak için
ne uzun yoldu
ayaklarým gene tükendi
açýn kapýlarý
bir nefesi daha yanýnýzda alayým bari.



Sermin Çýnar/Ýzmir




Sevgili Nebiha Muradi ben sana ne desem teþekkürlerimi ifade edemem,bilki cansýn.




Sosyal Medyada Paylaşın: