Unut beni
Olabildiðince çabuk
Yapabilirsin bunu… Biliyorum!
Yalvarýrým beni unut
Tek tek azat ediyorum sözcüklerimi artýk…
Namerdim yalaným varsa!
-(duyar gibiyim “namertsin” çýðýltýlý gözyaþlarýný)
.
.
.
Deliler gibi öykündüm atabilen kalplere her zaman
Ve her zaman
Aþk tanýmlarý kaosunda geçildim göðüs farkýyla zamana
Türlü türlü kadýnlar tanýdým
Ki
Hayli *besiliydi her biri
Buyur edildiðim her eþkenar üçgen masada
Aç gözlü birer yamyam gibi
Ýþtahla yediler
Özgür sözcüklerimdeki cehennemi imansýzlýðý
Nefes aldýðým her yer kan kokuyor artýk!
Masalar…
Sandalyeler…
Duvarlar…
!
Kirpikler…
Boyunlar…
Kalçalar…
Artýk kan kokuyor nefes aldýðým her yer!
Gecelerim geçkin bakire kuraklýðýnda uykusuzluk çekiyorken
Tek damla suya dizleri üstünde seraplar görür sabahlarým
Çirkin dilberlerin þefkatli seslerinde
Sana her evriliþindeyse inançsýz ruhum
Dilim ucundaki özlem iniltilerim
Bir portakal aðacýna verdiðim büyülü adýn
Çok uzak diyarlardayým
Ki
Dönüþüme yetmeyecek sanki gücüm
Affet beni
Adlarýný koyamayacaðýmýz tüm çocuklarýmýz hatýrýna
Bu yüzden
Ne olur affet!
Ölüm;
Kadim *bir çift tutkunun ironik sonu…
Unutuluþ…
Kilidi pas tutmuþ arka kapýsý sessizliðin…
Zehirli engereðin cellat diþlerinde *bir çift hayat…
Zakkum özünün nefreti zarafete…
*Lav taþýndan yontu aykýrý mezar taþý…
Ve dahi
Tutkunun vazgeçimsiz arzusuna koþulsuz boyun eðiþ…
Nihayetinde
Mutlak vasiyet olmalýdýr gömülmek!
(Yýldýray Kýzýltan)