Afitap 14-

pencerede hiç kimse yok..
yoktan tedirgin eden bir durum..
içerde her zamankinden fazla bir sükun!
evde olmasalar kapý neden açýk!
elinde pilli arabayla ufaklýk
“-babam geldi!
diyor Muratçýk
“-babam geldi”
“annesi”ni soruyorum
“odasýnda” diyor
o cývýltý, ý ýýh?
koþuyorum..

“Arzu Ablaaa!..”
iki gözü iki çeþme
“-ablasýý”
sarýlýyor, býrakmýyor; aðlýyor,
katýla katýla aðlýyor
“eski kocasý oðlunu götürmek mi istiyor”
(oðlunun vesayeti babasýndaydý,
“çocuk parasý” alsýn diye babasý)
“demek oðlunu alacak”
öyle bir bakýyor ki.. öldürüyor..
meðer ben kimseyi aðlar görmemiþim..
çaresizlik.. bedbahtlýk.. can yakýcý
“-bir þey sorma” diyor
“bir þey sorma ne olurrr”
kýyamýyorum.. susuyorum

“yoksa birleþecekler mi”
ama.. imkansýz.. imkansýz bir þey bu
“devrimci n’olacak..”
“demek ki oðlunu alacak..”
allak-bullak oluyorum
benim de ona iki çift lafým var
bu saygýsýz, þerefsiz sözde insana,
bir hýþýmla içeri giriyorum
(çok yakýþýklý bir adam
bana ne boyundan posundan)
“-neden geldiniz”
o haykýrýþ, “bücür” bedenimden
“-neden?”
isyanýmý haykýrýyorum,

Fatma teyze zar zor anlatýyor
“cenaze getirmiþler yavrum
düðünde kaza olmuþ,
ölen damat emmisinin oðluymuþ”

geri dönüyorum
Arzu abla tam karþýmda
sarýlýyor
katýla katýla
nasýl da aðlýyor
teselli etmeye çalýþýyorum
“beni de aðlatacaksýn
yapma Arzu ablam
“-deli kýz..” diyor
anlamýyorum

anlamak istemiyorum











**





Sosyal Medyada Paylaşın: