Ne çok aðladý yürek çýplak bir kadýn gibi.
Ne zýrhý vardý ne de gözleri...
El yordamýyla yürüyordu yolunu.
Þimdi ikinci perde açýldý.
Zaten iki perdelik bir oyundu bu.
Her þeyin aydýnlandýðý bir zengin sahne.
Umrumda olmamasý bir þeylerin acýtmýyor içimi artýk.
Heyhat,böyle olmalýymýþ!
Çatý katlarý deðilmiþ yerim.
Tozlu izbe katlar ve evlerin içini izleyebildiðim pencereler de deðil.
Yeni anladým...
Önce kendimi dinledim,
Ardýndan büyük temizlik
Ve huzurlu kabulleniþleri sindirmeyle tadýna vardým özgürlüðün.
Meðer hiçbirisi benim istediðim deðilmiþ.
Soyundular önümde afilli pelerinlerini,
Tüm yaldýzlarýný döküp direndiler.
Oysa dolmuþtu süre.
Ýþte bu kadar basitti.
Onlara verilen süre sona ermiþti.
Yapacak bir þey yok!
Hangi kadehten içmeli þimdi?
Hayýr,sunmayýn bana!
Tokum.
Aðýrým.
Doluyum.
Önce hafiflemeliyim.
Büyük bir tufan kopacak sanýrlardý yokluklarýyla.
Hiç bir þey olmadý.
Ne þehvetin sýnýrlarýnda taklalar atabildiler
Ne aþkýn...
Yeteneklerini kaybetmiþlerdi.
Zaman kafesin kilidini kilitlemiþti artýk.
Elden ne gelir?
Her seferinde geriye dönmek ister yürek!
Dönüp üzerlerini çizmek.
Heyhat,yapacak bir þey yok!
Ýleriye bakmak gerek...
Sessiz bir orman bulmalý en iyisi...
Kuytusunda dinlenmeli.
Bir kadeh içip gölgesinde aðaçlarýn
Her þeyi unutmak gerek!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.