Yaþam Somut! Bizlerse Soyut! Dakikalar gidenleri, Günler bizleri, Aylar yaþanýlanlarý, Yýllarsa yaþatýlanlarý Çaðrýþtýrýyor adeta Güneþin doðuþu batýþý kadar net, Gecenin karanlýðýna sýzan yýldýzlar, Yýldýzlara engel kara bulutlarýn inadýna da Rengarenk gökkuþaðý sarmalar gökyüzünü, Dahasý da þimþekler çakar ve yýldýrýmlarda cabasý. Sýrýlsýklam yaðan yaðmurla Yaðmurdan ýslanan O eþþiz kokusuyla bizi vareden kara toprak, Karlada örtünmebilmekte hani Bizleride zaman zaman kucaklayarak. Görmeli gökyüzünü bir baþka Iþýl ýþýl yanan þehrin ýþýklarýnda Bir gece vakti, Bakmalý ta uzaklara köyleride unutmayarak. O köyler neler barýndýrdý Bir bir geri dönüþlerle yaþlanýrken bedenleri Talihsiz ve zamansýz genç nesillerin hayallerini, Umutlarýný da geride býrakarak, Zamaný yok demiþken adýmýza Zamansýz ve de apansýz yakarýþlarla Göz açýp kapadýk gidenlerin ardýndan. Yaþarken ellemeye ellerdik Sýcak yüzüne sevinçle Ekin ekerken Oysa paylaþamazdýk Yok öyle yaðma! Verilen emek adýna. Dokunurken hatýrlardýk Ait olduðumuz yeri Kimsesiz çocuklar gibi Biraz korkak, biraz ürkek basarak Soyutlaþtýrrýrdý bizi Boðazýmýzda düðümlenen Ýki kelime vede Sözün bittiði yerdi Oysa YAÞAM ve TOPRAK