İçimizi Kuşatan Bir Şey

biliyorum
biliyordu ressam unutulacaðýný
aný atmýþ mavisine deniz duymuþ
gök alabora olmuþ

kayýk mý
daha önce yoktu
çok daha önce birilerinin suya gitme isteði
avuçlarýný balýk yakalamaya yarayan silah zannederlerdi
düþünce anladýlar
bir kütükle bir kaç mil gidilebildiðini

beyaz olurdu yüzün her akþam
ayý arkanda býrakýp seviþirdik seninle
dallar eþlik ettikçe kýskanýlan bir yara
taa o zamanlardan kalma

çok çok sarýldýlar üþüdüklerinde
yetmeyince kendi sýcaklýðýný alev zanneden
ateþ böceklerine dönüþtüler
geceyi aydýnlatan
ve içimizi kuþatan bir þey

ayaklarýný görünce korktu
kendisine benzemeyen bir yaratýða benziyordu
sonra dünya deyince durdu
bence kalem o zaman icat oldu

neyse geç bu babý
ben o akþam ter ter kaybolan bir sevgiyi
mezara götüren insaný kuruyorum
düþünsene
terk edecek hiç bir þeyi olmamýþ
aþkýndan baþka

ne söylediler buluntularýný karýþtýrdýðýnda ne anlattýlar
ilk þiir bir yýldýz patlamasý mýydý
ilk öpüþ damarlarýn buluþmasý mý
iki ayrý kanýn bir bedende dolaþmasý mý
o zaman utanýrým þimdiki ben olmaktan
kanarým dudaklarým dökülür
baharlar bulur sýðýnýrým yamacý
koþtukça koþarým
ama iyi gelmez geçmiþ
dünyasý ihtiyar olana.





Sosyal Medyada Paylaşın: