İçimizdeler

her gün ayný þey
yaþamak yaþamak
ki beyazý azalan bir þey
keskin bir aydýnlýðýn aðzýnda kuþ
yavaþ yürür yaþlý adam ýslýk çalar eli baþý oynar
biraz sonra biter çarþaflar pencereler mavilikler
kendini uyutur sokak
kirpiklerin düþünce

daha uzak bir yerde bulunuruz
kim bulur bilmiyorum bir martý
ýstakozun bacaklarý zift içinde
kum pek yoðun içine çekilince

siyah yuvarlak damlar damlar kalbimize
ateþe elini uzatmanýn gecesi
korkular serinliði arkamýzda
daðlar kocaman ellerini hatýrlatýr
bir ürperti var omuzlarýmýzda

katlayýp koyar gibi yap ayý
yasak mý istediðini yap yýldýza dokun
her þeyin bir sonu varmýþ
gibi üzülme
üþüme içime sokul

yosun kokusu karanlýðýn bacasýný yakacak
cinler doluþacak ýrmaklara
içimizdeler o parlak kýmýltý ve köpük
öpüþürken duyma dinleme
aklýný parçalayan harfler bul
bir ýslýk arakla uzun uzun
kendini uyandýrýr sokak
kirpiklerin düþünce.






Sosyal Medyada Paylaşın: