Kendi kendimi tutsak etmiþ Duygularýmýn esiri olmuþum Ne mutlu özgürüm þimdi, tutsaklýk bitti Tutsaklýk bitti, lakin Yaþasýn özgürlük desem de, Yüreðim öylesine baðlanmýþ ki, Mahkumiyetim baki sanki Ne bekliyordu, ne buldu Ayrýlamadýðý sevdasýndan?
Hep onunla olacak, Göðsünde uyuyacak. Karanlýk gecelerde, Deli divane aþýklar gibi El ele dolaþacak sanýyordu! Ben, beni yenemedim Sen de, seni aþamadýn Ödün vermedik kahrolasý gururumuzdan Ne yazýk ki “biz” olamadýk!
Yüreðimiz hasretle yandý, zemheride köz oldu Tek becerebildiðimiz hep vuslat, Elimizde tek kalan hicran! Hani gözler yalan söylemezdi? Göz göze gelemeyiþimiz bundan mýydý ? Sevgimiz hep yalan dolanmýþ… Sarýlamaksa doyasýya artýk hayalmiþ
Zemheride, cehennem ateþi gibi yakan tenlerimiz Aðustos sýcaðýnda bile Artýk ýsýtamýyor yüreklerimizi…
Bir gülüþün ömre bedel iken, Sevgimizi görmeyecek kadar mý kör, Ýki yabancý gibi uzak mýydýk birbirimize?
Hiç düþündün mü biz neydik? Adresi bilinmeyen ücra bir köþede ki evin, Ýçinde hiç bir zaman birlikte olamayacaðýmýz aile mi Yoksa doðmayacak çocuklarýmýza anlatacaðýmýz Kýrk bir aþk hikayesi miydik?
Mustafa KARAAHMETOÐLU 02.07.2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
MUSTAFA KARAAHMETOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.