YEDİ KIRKBEŞ VAPURU

rengini bilmediðim
bir gözyaþý damlasýydý
martýlarýn çýðlýklarýna karýþýp
denize düþen

bembeyaz köpükleri yuttu önce
büyüdü büyüdü
halka halka açýldý
ve
ta ufuk çizgisine kadar ulaþtý

el salladý vapurlarla yarýþan çýlgýn adam
geçmiþin lacivert sularýndan
o anda salýverdim kendimi
saçlarýmý savurarak
güvertenin korkuluklarýndan

yarýþtým halkalarýn her biriyle
sarhoþluðun her haliyle
konuþtuklarý dillere
aþinaydým alabildiðine

hüzün hüsran
özlem hasret
aþk sevda
sevinç coþku
yemin ant
sabýr zaman
terk nefret...

ufuk çizgisine varmama
bir halka kalmýþtý ki
çizginin ortasýnda belirdi
birden

gözlerine sýðýnmýþtý güneþ
gözlerim kamaþtý
heybetinden

gülümsedi bana sýcacýk
gözlerim kapandý

usulcacýk




Sosyal Medyada Paylaşın: