Bendim evet karþýlýðý olmadan deli gibi seven yýllarýmý önünde acý ile geçiren ,günden güne eriyen umudu pamuk ipliðine baðlayan bendim
koptu sonunda,
acýsýna aldýrmadan, hissetmeden söktüm seni canýmdan içimde öfkeden zehir kaynar yakar içimi der ki -
öldür beni,
uçsuz bucaksýz okyanuslara terk olasým var daðlarýn yüksek aðaçlarýnda yuvasýz kuþ olasým var gözümü kapatýp, ahire bilinmeyene geçesim var
çýðlýk figan
sanatý elinden hücrelerinden silinmiþ insan oldum kimlere el uzatýlýr,param parçayým yorgun bitap gözlerimden kanlý yaþlar,isyaným gökyüzünde þimdi kara bulut
intizarý m peþinde
dayadým kendimi topraða, avuçladý m örttüm üstümü yaðsýn yaðmurlar,delsin baðrýmý oyuk oyuk,tükeneyim zamansýz çöktüm yenildim, hayat savaþýnýn baþýnda
yarim kara toprak
(sessiz çýðlýk)
Sosyal Medyada Paylaşın:
( nry) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.