BUNUN ADI KADER CANIM

Ýster miydim böyle olsun, sana tutkun, sana deli…
Söylemiþtin baþtan oysa, “Özüm hasret, özlem adým.”
Baþkasýný seviyordun; bilmiyorum, ne demeli?
Ýmkânsýza âþýk oldum, bunun adý kader caným

Kirpiðinden tutuþan kor, benliðimi sarýverdi
Durdu dünya, durdu evren, zaman o an duruverdi
Yaktý naçiz bedenimi, küllerinden seni verdi
Eþeledim, hüzün buldum, bunun adý kader caným

Hani derler ya “Zamanla unutulur hep gidenler.”
Bence bunu söyleyenler, sevip sevip terk edenler
Tek bir yâre gönül veren dertli keman gibi inler
Gözyaþýndan hisse aldým, bunun adý kader caným

Yýllar geçti üzerinden, hâlâ seni bekliyorum
Bu sevdaya düðüm düðüm her gün sabýr ekliyorum
Gelsen ne gam, gelmesen ne; þu kalbimde saklýyorum
Zindanýnda mahsur kaldým, bunun adý kader caným

Mücella Pakdemir

3. kitap þiirlerimden
Sosyal Medyada Paylaşın: