ŞİİRDEKİ ÖLÜ CAN

Bir sebep..

Bir sebebi olmalý diyorum..

Kendime bile yetemezken,

Sen’i, Bana bunca taþýmak da nesi..

Neydi aramýzdaki bu tuhaf yabancýlýk..

Neydi diyorum..

Ve gözlerim nemleniyor, susuyorum.

Sen’i çekip çýkarmaya çalýþýyorum kafiye yüklü þiirden,

Üstün baþýn darmadaðýn,

Daðýlmýþsýn,

Yenilmiþsin,

Yorulmuþsun,

Ellerin kanlý, öyle çok günaha bulaþmýþsýn ki..

Kurtaramýyorum Sen’i..

Gözlerimin önünde ölüp gidiyorsun þiirin içinde..

Avuçlarýmdan kayýp gidiyorsun ölümsüzlüðe..

Ölüyorsun binlerce defa þiirin içinde,

Can çekiþmelerine þahit oluyorum,

Gelgelelim..

Kurtaramýyorum seni geçmiþin o kasvetli vebalinden..

Ne yaptýysam olmuyor, ölüyorsun kendi içinde..

Hem de binlerce kez..

O’ysa ki ben Sen’i Bana taþýmýþtým..

Ölsen de orda bakiydin, ilelebet..

Artýk umudun son halkasý da yere düþüyor,

Ve Rabbim diyorum..

Rabbim koruyor Ben’i Sen’den..

Gözlerim yaþlý, kabullenmeye mahkum ediliyorum,

Ben de ölüyorum aslýna bakarsan..

Ben de..


Seher BARUT
Sosyal Medyada Paylaşın: