Oyy temmuz...
Süphan’ýn karýný eriten temmuz,
Ne zamansýz yangýnlarýn varmýþ.
Canlar kavrulurken kýzýl alevlerde,
Teðet geçti bulutlar,
Yaðmadý,yaðamadý yaðmurlar...
Bir kýrlangýcýn gagasýndaki su,
Yetmedi,yetemedi ki sana.
Bedenlerin isi,kara bir leke oldu alnýna.
Ne tarih siler,ne de zaman...
Daðlar,daðlar aðýt yaksýn,
Bulutlar aðlasýn aydýnlýða.
Boynunda saç teli ile asýlý deðirmen taþý,
Günahýndýr; esir alýr seni.
Göðe aðan ruhlar da kabusun...
Küller,küller orada
Küller yaðlý,küller aðýr
Küller alevlerin utancý.
Yaðmurlar yýkayamaz.
Rüzgarlar savuramaz.
Alev,alev yangýnýnda üþümeliyim...
Soðumalý içimdeki dinamitler.
Göçebe mevsimler alsýn acýmý.
Sen de kal utancýnla...
2.Temmuz.2009/Antalya
Fesih Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.