MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

KÖYLÜLER
arif

KÖYLÜLER



K Ö Y L Ü L E R

Mutluluk rüzgârý eser havada,
Bulgur pilavý piþer tavada,
Öküzü tarlada, suyu kovada,
Geceyi gündüze katar köylüler.

Bir türkü tutturur daðýn baþýnda,
Sorumluluk biner çocuk yaþýnda,
Baharda, yazýnda, karakýþýnda,
Tohumu tarlaya atar köylüler.

Dedesi, ebesi, gelini, kýzý,
Kaynana, görümce, kayýn,baldýzý,
Kalkarlar doðunca çoban yýldýzý,
Sabahtan akþama koþar köylüler.

Akþamlarý bir araya gelirler,
Ocaðýn baþýna hep çömelirler,
Çýrayý üfleyip de ölçerirler,
Sýcacýk yuvada yatar köylüler.

Yorgun-argýn uzanýrlar yataða,
Sabah çýkacaklar çünkü ataða,
Topraktan evleri benzer otaða,
Neþeyi neþeye katar köylüler.

Bugünün iþini koymaz yarýna,
Yoksulu da ortak eder varýna,
Aldýrmaz daðlarýn beyaz karýna,
Doðada hep nöbet tutar köylüler.

Biri açken diðeri tok yatamaz,
Bir lokmayý bile yalnýz yutamaz,
Bir çiftçi, sözüne yalan katamaz,
Doðruyu ortaya atar köylüler.

Ozan Arif sever tüm köylüleri,
Köyünde geçirdi tatlý günleri,
Yaktý beni köylü kýzýn gülleri,
Ýçimde gül gibi açar köylüler.

Arif GÖLGE
(Ankara, 25 Kasým 1984)

Not: Bu þiir, 26/06/2001 tarihinde, Mersin 2. Noterliðinin 13673 yevmiye no.su ile yazarý adýna tescil edilmiþtir.)

Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.