bu kent, bu park bu kadar ýssýz mýydý çok anlamsýz bir kalabalýktý.. her mesai baþlangýcýnda paydoslarda ana binanýn kapýsýnda olacaktý gözlerim sonra Gençlik Parkýnda yine “ýhlamur aðacýnýn altý”ný bekledim kimse gövdesine harfler kazýmasýn yapraklarý sýcaktan baygýn kokusuuu can her þey Nurcihan
ertesi sabah simitçilerin dayanýlmaz gürültüsü o koþuþturan insanlarýn arasýnda birisi o kalabalýkta Nurcihanýn ayak sesi yürüyüþü, gülüþü ýhlamur aðacýna yönelmesi sahi ne yapacaðým þimdi tam onbeþ sene geçmiþ hiç deðiþmemiþ tanýr mý, affeder mi beni
acaba ben yine her gördüðümü o mu sanýyorum aldýrmadan saçlarýnýn rengine boyuna-posuna, gözlerine gülüþüne yine kendimi kandýrýyor muyum bir parça da olsa herkeste Nucihan’ý buluyorum ya her yerde, her an Nurcihan!
"-seni çok özledim
ARKASI BELKÝ YARIN
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.