Þimdi ne deðiþtiyse,
Onlar beni bitirdiler,
Öldüler her seferinde.
Yenir miydi ekmek gibi?
Bitince alabilir misin yenisini?
10.45 vapuru gibi,
Bilir misin ne zaman geleceðini?
Bir an parlayan bir umut bu,
Haziran ayýnda ortanca,
Gülümsemesi, çekip gitmesi...
Bilir misin nasýl biteceðini?
Ömrümce neden kaçtýysam,
Onlar beni bitirdiler,
Daha da yerleþtiler her seferinde.
Nefes gibi o, umut...
Var oldukça duyuyor, gittikçe ölüyorum.
Hiç görmüþ müydün bunun gibisini?
Böyle uzun yolda giden,
Ýlk adýmýnda elde bir rüzgâr,
Ve bir toprak parçasý kalmýþ birisini...
Beklediðim ne varsa,
Onlar beni bitirdiler,
Yaþanamayan her seferinde.
Uçsun býrak içimdeki tüm kuþlar,
Benim de tutunacak umutlarým var.
Düþtüler rüyalarýmdan bir bir,
Yýktýlar beni zamanla.
Sen nasýl da gerçek,
Hayat nasýl da bonkördü oysa.
Þimdi neye üzülüyorsam,
Onlar beni bitirdiler,
Ýçime iþlediler her seferinde.
Güneþle dolardý yalanlarýmýz,
Söyleyecek daha güzel sözlerin olsa.
Haklýydýn, mutluydun...
Öyle olduðunu sanýyordun.
Bilmediðin yollara girmek için geç,
Kaybetmek için fazla korkaktýn, belki…
Kaybettiðim neler varsa,
Onlar beni bitirdiler,
Benimle geldiler her seferinde.
Zorsun benim için, çok zor...
Çok uzun bir yolsun.
Baþlarým adýmlarýmý atmaya,
Ama elimde kalan bir rüzgâr,
Ve sadece bir toprak parçasý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.