Okyanusun dibindeyim þimdi. Nefes alamýyorum,yukarý týrmanamýyorum.. Beni kurtaracak þeyi bulamýyorum. Evet dibindeyim,en dibinde.. Kumlara gömülmüþüm. Unutulmuþ kalmýþým yüzyýllardýr.. Belki deðerliyim, belki deðilim. Sadece gün ýþýðýndan çok uzaktayým. Her yer karanlýk,her yer sessiz.. Etrafta yalnýzlýðýn boðucu kokusu,acýtan dokunuþu.. Iþýk,bir küçük ýþýk... Yaklaþýrken bana doðru çok uzaklardan, Kaybettim yönümü,uzaklaþtým.. Ýstemeden bile bile... Neden yaptým? Bilmiyorum.. Kurtuluþumu kendi ellerimle mahvettim.. Söndürdüm tüm ýþýklarý.. Yeni bir ýþýk beklemeye koyuldum. Umarsýzca... Baþka bir dünyanýn hayaliyle, Sýkýþýp kalmýþým sanki mavi sularda.. Bir el uzanýr mý bu keþfedilmemiþ topraklara? Yeniden bir ýþýk? Belki bir gün diye... Iþýltýmý kaybederken yavaþ yavaþ... Denizin beni yutmasýna izin verip, Vazgeçer miyim yaþamaktan? Kurtulur muyum akýntýlarýn savuruþundan? Baþka hayatlara ev olurken yavaþ yavaþ.. Geri döner miyim bu okyanuslardan?
Sosyal Medyada Paylaşın:
sezen92 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.