Açýk seçik ortada olmak korkutur insaný bazen. Bazende korkun cesaretini kýþkýrtýrya. Kanter içinde kalarak kaçmak yerine. Boncuk boncuk terleyerek. Üstüne üstüne gidersin ya her þeyin. Ýþte o an en kuytularda saklanmýþ duygular. Þahlanarak kalkar birer birer ayaða. Yaðmur sonrasý inadýna fýþkýran gül goncasý gibi. Çýlgýnca çýlgýnca açar gök yüzüne meydan okurcasýna. Bazen damarlarýndan akan kanýn akýþýný hisseder. Yüreðini çýlgýnca tarifi imkansýz duygularýn. Ýstila ettiðini düþünürsün ya. Ýþte o an sanki tonlarca rakýya teslim olmuþ miðdenin. Beynine açmýþ olduðu savaþla matiz olusun da. Tüm duygularýný kaybedersin ya. Galiba þimdi ben böyleyim. Tarifi imkansýz duygularýn esiri oldum. Nedenmi... Bilmiyorum. Sence? Evet galiba....!
Emel Bayrak
21 eylül cuma 2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emel Abokan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.