NABZIMDAN KORKU TAŞYOR

caddeler ve sokaklar
ruhuma að örüyor,

zaman uzaklaþýyor benden,

küçük eldivenler giyen
o sivri, ince parmaklý çocuk,

el olmaya baþlýyor
yaþama serpildikçe,

melez duygular
damga vuruyor,

küçük tatlý rüyalarla
dolu sevimli dünyama,

doðrularým deðiþiyor
yalanlar þiþirdikçe gözlerimi,

ve ben büyüyorum
zaman yüzümü toplarken,

eþit deðil artýk düþündüklerim
hayatýn çýlgýn havasýna kapýlmýþ.

acýlarýma yelek giydiren
o sabýr delindi,

þimdi ;

aðzý kavun kokan
kül rengi saçlarýmla,

yamalanmýþ kýrýþýk bir pantolonun
üzerine giydirilmiþ
yanýk bir gömlekle bakýyorum
uçup giden ömrüme.

büyüklüðüm eridi
hiçbirþey baþýnda ki gibi deðil,

ölüm kucaðýma býrakýlmýþ
bir güz hasadý gibi durdukça,
nabzýmdan korku taþyor.

elimde ki kadeh de titriyor cesaretim
ne akýl kaldý ne nizam
göz kapaklarýma kalýn bir duvar çökmüþ.

beni yok eden
o mukaddess ele sesleniyorum;

yýllarca ihanete uðrayan
öfkeyle beslenen zamanlarýma

neden;

þerbet içirmedin.
hiç mi vicdanýmýn hatýrý olmadý.

ve ben kurumuþ bir denize döndüm.

aðlayarak gidiyorum
bu yalnýþlarýn dünyasýndan.











Sosyal Medyada Paylaşın: