FIRAT GİBİ... DİCLE GİBİ...

Saðýr bir sessizliði hüküm giymiþken
Dicle gibi hýrçýnca akan dünlerimiz,
Fýrat’a durur, durgunlaþýr giderdik.
Kimi zaman, güneþin saçlarýna dolanýr,
Nemrut’ta yaþamýn yüzüne daðýlýrdýk.
Kimi zaman da, gökkuþaðýna tutunur,
Daðlarýn semalarýný rengarenk süslerdik.

Ben, Fýrat’tým!
Kayýsý bahçelerini dolanýp dururken Malatya’da,
Tütün kokusuyla Adýyaman’da kendimden geçerdim.
Nemrut’un heybetine bir yan bakýþ attýðýmda,
Çið köfte acýsýyla Urfa’da damaðýmý yakardým.
Ülkem sýnýrlarýný terk edip sessizce akarken,
Çöl rüzgarlarýna karýþýr, daðýlýr giderdim.

Sen ise, Dicle’ydin!
Dersim daðlarýnýn koynunda gözlerini açmýþtýn.
Bir çýðlýk gibi yankýlanýrken etrafýnda yaþam,
Yüreði yanmýþ analarýn feryatlarýna dolanýr,
Belirsiz bir çaresizlik içinde kývrýlýr dururdun.
Somurtkandý yüzün, asilik akarken her bir yanýndan,
Hasankeyf’te efsanevi bir aþka bürünür,
Mem u Zin olur çýlgýnca sevdalanýrdýn.
Ölümsüz bir sevgiyle ölümün kollarýna düþerken,
Botan topraklarýnda tarihi bir yüzle görünürdün.
Sonra Diyarbakýr surlarýna özenip etrafýna korku salar,
Geçmiþin gizemine doðru Mardin’de yol alýr,
Baðdat’ta Bin Bir Gece Masallarý’yla büyülenirdin.

Biz, Fýrat’la Dicle’ydik!
Suya hasret Irak çöllerinde el ele tutuþur,
Basra’da insanlýðýn baðrýna daðýlýr giderdik.
Biliyorum, nice engelleri, fýrtýnalarý aþmýþtýk;
Biliyorum, var olmak için umuda sarýlmýþtýk.
Yaþanmamýþlýkla, haksýzlýkla doluyken bu hayat,
Sonsuza dek sen bir Dicle’sin, ben de Fýrat!...

Süleyman ÇETÝNKAYA
Sosyal Medyada Paylaşın: