Güneþ tepedeyken bakamazsýn çýplak gözle. Bundandýr aþkýmý görememen. Batarken bakabilirsin ancak. Anlarsýn… Ve, çok geçtir artýk. Güneþ batmýþ, Çoktan karanlýkla baþbaþa kalmýþsýndýr. Bir ýþýk ararsýn çaresizce, Ay, ýþýðýyla sýrýtýr sana. Yýldýzlarla aydýnlanmaya çalýþsan da, Ne güneþ kadar aydýnlatabilir seni, Ne de ýsýtabilir o soðuk tebessümünü. Ve bu aþktan sonra, Sana ne kadar ýþýldasa da yýldýzlar, Artýk parlamayacaksýn. Buðulu camlara kalp çizsen de, Ufuktaki gün gülümseyecek sana. Farkýnda olmasan da, Ne buðulu camdaki kalbinden, Ne de tebessümünden bir iz kalacak. Gün geçtikçe eriyeceksin. Güneþ hiç batmayacak, Ay dahi gülmeyecek sana. Tek yoldaþýn; Karanlýðýndaki cýlýz mum ýþýðýn olacak.
Sosyal Medyada Paylaşın:
melhmirl Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.