ADAM

Mutsuzluðuyla ayný yastýða baþ koyan adam,
Dinle, bu satýrlar yine sana yazýlýyor.
Dün yazýldýðý gibi, yarýn ve hep yazýlacaðý gibi.
Kelimelerim tek tek bedenini okþuyor,
Ve sen kendini hapsettiðin umutsuzluðunla baþbaþasýn.
Ruhunun bedeni aþmak istemesine engeller koyup,
Mutsuzluðunla ayný yastýða baþ koyuyorsun.
Söylenecek ne söz býraktý sözlerin dilimde,
Ne de gözlerimde bir damla yaþ,
Gözlerimin nehrini kuruttun be adam.
Sana adam diyorum,
En azýndan satýrlarýmda ‘adam’ ol diye!
Üstüne adamdan baþka her isim yakýþýyor.
Ama sen!
Satýrlarýmda dahi adam olamýyorsun.
Satýrlarýmý terk ediþin seni adam yapmýyor.
Þimdi sessizliði bozma vakti.
Sen taþtan kaya çýkarmayý marifet mi belledin?
Yaðmuru sevmezdin sen.
Hiç yaðmurda yürümedik.
Islanmadýk hiç beraber.
Kar da sevmezdin sen.
Ýþte bu yüzden hiç kartoplarýyla savaþ yapmadýk.
Hep sevda tomurcuklarý fýrlattýk birbirimize.
Biz sadece sevdik.
Ben seni, sen bir baþkasýný
Ve habersizce çekip gittin.
Ben sensizliðin dibini yudumlarken her gece,
Sen bensiz mutluysan,
Hep öyle kal!


Büþranur Erayabakan
Sosyal Medyada Paylaşın: