Ne kadar yalnýz, Ne kadar mahzun, oluyor insan; Sevdikleri etrafýndan çekildikleri zaman… Farkýn yoktur artýk öksüz bir çocuktan, Bekler durursun bir el, baþý okþayan… Umut sönmüþ, neþe daðlarýn ardýnda, Hüzündür artýk hep yaþanan! Hüzündür, hep hüzündür artýk yaþanan!
Mehmet KIYAK Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Kıyak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.