ELLERİYLE GÖREN ÇOCUK (Yaşadığım Gerçek Olaya yazdığım şiir)

Bu gün bir çocuk gördüm.
Yaþý bir yada iki.
Aðlayabiliyordu konuþamýyordu daha.
Fakat gözlerinden yaþ akmýyordu.
Havayý elleriyle hissediyordu.
Yönünü, sýcaklýðýný ve etkisini rüzgârýn.
O kalabalýkta sesinden tanýyordu babasýný.
Babasý alýnca kucaðýna,
Hemen elleriyle yokladý,
Yüzünü yavrusuna vermiþti babasý,
Tanýmasý için.
Aklýna çizmiþti resmini babasýnýn.
Ancak öyle biliyordu.
Tanýyýnca yanaðýný sürdü babasýnýn yanaðýna.
Kollarýný boynuna doladý, sarýldý sýcacýk.
Öyle bekledi bir müddet.
Yavrucak, elleriyle görüyordu, gözleriyle deðil,
Göremiyordu, Allah’tandý.
Aðlamaklý oldu babasý,
Ankara’ya gidiyoruz diyebildi.
Ne kadar duygulandýðýný bir kendisi bilir,
Birde yanýndakiler.
Sessiz bir çýðlýk yýktý ortalýðý,
Gökkubbeyi yýrtarcasi.
Mýh gibi çöktü hüzün,
Burgu burgu deldi içimizi, acýttý.
Kramplar girdi midemize,
Ne aðlamayý bilebildik nede konuþabilmeyi.
Öylesine kalakaldýk.
Yavrucak bir ya da iki yaþýndaydý.
Ýnsana ne düþündürebilir ki,
Üzüntü ve acýmaktan baþka.
Elden sadece bir þey gelebiliyordu,
Aðlamak, aðlamak, aðlamak…
Sonrada dua…

Mustafa KURT 14.05.2008
Sosyal Medyada Paylaşın: