geceler
gün,geceye döndüðünde,
baþlar inceden yürek sýzýsý...
daðýtmak için ruhunun efkarýný,
birer birer sorguya çekersin düþlerini...
titrek bir mum alevi gibi,
saða sola oynaþýrken hayallerin
’’neden? ’’ çýðlýklarý atar ’’yürek’’ gecelerde;
anlamlandýramadýðýn cevaplarla
sebepsizce acýr için
ve ruhun sancýlarla kývranýrken
zehir zemberek sözler gelir dile;
gelir de,
paramparça sükut hýrkalarý giyersin
kýrk yamalý sevdanýn
kýrýklarý görünmesin diye...
aðýrdýr geceler...
dört baþý mamur mermer saraylar misali...
oysa,
yalnýzlýðýn , at koþturur içinde,
yanýlgýlarýnýn , tiz seslerini duyarsýn yankýlanan duvarlardan;
eðilir, bükülür,karýþýrsýn...
bir de,
korkularýnýn taþ kapýlarý çöktümü üstüne,
ezilir kalýrsýn..
ve,
biraz da balçýktýr aslýnda geceler...
kara,
kapkara...
yaðmur kokar mevsimsiz...
yeni ýslanmýþ,toprak kokar...
aslýnda,
hasret kokar sevgiliye...
misk-ü amber zannýyla
solumaya çalýþtýkça kokusunu
buðusuyla genzin yanar;
týkanýr,
nefessiz kalýrsýn...
o nefes ki aþk!...
bir yudum sevda diye
ciðerlerin parçalanýrcasýna çekerken içine,
boðulur ,daðýlýrsýn...
boðuldukça çýrpýnýr,
çýrpýndýkça batarsýn,
yalnýzlýðýn en diplerine...
sevdanýn s/onsuz ücralarýnda,
’’seni’’ kýpýrdamaya çalýþýrken için,
’’bana’’lar kendini kanatýr gecelerde...
saklandýðýn harebe köþelerde,
yitip giderken ’’sana’’ lara
’’ben’’i yalnýz býrakýrsýn...
nereden ve nasýlýný bilmeden girdiðini aþk labirentinde
kaybolmuþluðun bundandýr hep...
sessizce,
kimseler duymasýn avazýný diye,
katran karasý hissizlikle sývarsýn yüreðinin sesini;
hapsettiðin gözlerinden düþen damlalar,
k/ayýp kelimeleri tutuþturupta
çýra misali,
kývýlcým olup yakarken içini,
solgun bakýþlarýný
ölüm sessizliðine kaparsýn gecelerde...
gecelerde...
’’ben’’
yorgun...
’’biz’’
bitik...
’’baþ’’ta,
kýrk yamalý bir sevda,
karabasan gibi çökmüþ bedenine
koþsan kaçamaz,
gitsen varamazsýn...
ve,
anlarsýn ki...
yitip gitmiþ düþlerini,
yaprak yaprak savururken gerçeðine,
sükutlarla,
donmuþ anýlarýnýn dehlizlerinden çýkmaya çalýþýrken,
bu ’’son’’ dediðin,
ama!..
diyemediðin...
ve her seferinde söndürüp,
yeniden alevlendirdiðin
umut ateþiyle körükleyip,
geçmiþinin küllerine sarýla koklaya,
kendini yakmakmýþ oysa aþk...
velhasýlý kelâm demem o ki,
geceler gün sayarken vuslata
ben ’’A Þ K’’ la d/aðlanýrým ’’S E V D A M’’a...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.