AKLIM ŞİİRE MECBUR EDİLMİŞ

aklým þiire mecbur edilmiþ
ruhun hünerini sergiler ,

düþ perdesinden
çaldýðý hayatlarý,

ney havasýnda notalanmýþ
bütün tatlý sýzýntýlarýn
acýya içten yakarýþý
damlarken gözlerime

zaman kýrgýn yapýmda
bozguna uðramýþ gibi küçülür
ve ben devleþirim
kendi içimde,

dilim tutulsa ellerim konuþur
gözlerim perdelense
mimiklerim anlatýr,

fikrimde ayýklanmýþ
devrimci yanlarým vuruþur
bu pazar dünyasýyla.

çocuk ölür kimi zaman
bir aðacýn gölgesinde
çelik çomak günleri asýlýr
beynimin en ücra köþesinde

gençlik hayalinin katilidir
bir hataya halatlanmýþ
acemi duruþnda
kadere ikram edilirken,

aþk kayýp bir kimliktir aslýnda
sancýsýndan umulur medet
varolmayý yoðunlaþtýrý
kuvvetli bir dayanaktýr
herkese inat

garip bir nizama çekilmiþ
bütün bir zaman kavgaya tutuþur ,

zincirini koparmýþ gibi
sýnýflar devrilir
bir kibirli dokunuþla
ocaklar söndürülür
kan kokusuna karýþtýrýlýp,

bu yüzden aklým vicdaným ve ruhum
iki satýrla kafalarda devrim
yaratmanýn ateþinde kavrulur.

ben söze keskin gelecek
hiç bir gücü tanýmýyorum.

yaþasýn tertemiz duygularla
savaþan Tanrý hikmeti þairliðime ve
þairliðimize.







Sosyal Medyada Paylaşın: