Acının Rengi

Gözkapaklarýmýn düþme sesine uyandý uykular
Suskunluðu yýrtýldý gecenin
Hüzün koþturup durdu
Koydu baþýný yastýða hiç konuþmadan
Uyku uyudu

Aynaya baktý yüreði çocuk geçip koridoru
Yaþlanmýþtý gölgeleri
Verdiði hep sevgiydi hiç alamadýðý gibi
Düþündükçe üzüldü
Üzüldükçe düþündü

Sevmek dedi fedakârlýktý hani
Alýþkanlýklarýndan vazgeçmekti
Ýnanmaktý, güvenmekti sebepsiz
Yeni bir alýþkanlýktý belki
Belki yaþlanmak
Yüreði kýrýktý, kýrýklar da kýrýldý
Yaþamak dedi hem anlamsýz hem lüzumsuz
Ortada imzalý bir senet var
Doðum hak
Ölüm kusursuz

Beyazlarýnda dolaþtý saçlarýnýn
Acýnýn rengi beyazdýr dedi
Pýnarlarýnda üþümüþ iki damla
Birinden kendisi düþtü
Diðerinden sevgisi

Acýnýn rengi beyaz dedi tekrar
Oysa ne çok severdi siyahýn yanýnda
Yumruklarýný sýktý
Bu son dedi beyazlara bakýp
Omuzlarý çöktü, gölgesi yýkýldý

Hayat sadece yürek atýþýydý

Sosyal Medyada Paylaşın: