Ayrýlýk ateþini, evvelinden sezmiþim Yalnýzlýðýn resmini, gök kubbeye çizmiþim Yar’i sineme sarýp, adýný sayýklarken Günleri bir bir sayýp, tespih gibi dizmiþim...
Her yýldýz kayýþýnda, ayný dileði tutup Ettiðim intizarý, sol yanýmda unutup Þu yaralý gönlümü, hayaliyle avutup Masmavi bir umutla, rüyalarda gezmiþim...
Hoþçakal dediðim gün, bir parçamý býrakýp Aðlayan gözlerimde, nice þimþekler çakýp Yaramý saramadan, yeni bir yola akýp Sarp dikenli yollarda, hayatýmdan bezmiþim...
Serçe gibi sürgünüm, þimdi gurbet ellerde Sýladan beklediðim, sakýz olmuþ dillerde Kuruyan dudaklarým, suya muhtaç çöllerde Verimsiz topraklarý, can havliyle ezmiþim...
Say ki yaklaþtý ölüm, rahmet üstüme yaðdý Say ki coþan cemaat, yükselen koca daðdý Mevla’nýn bahþettiði, cennetinden bir baðdý Sensizse son yolculuk, hepsinden vazgeçmiþim...
Þiir ve yorum Mehmet Fikret ÜNALAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.