Uçurtmamýn kuyruðu kopsa, Takla ata ata düþmeye baslardý. Sanki yanýnda beni de uçururdu. Bulutlarýn arasýna birlikte girerdik. Sanki rüzgâr durunca, Birlikte yere inerdik.
Uçurtmamýn kuyruðu kopsa, Takla ata ata düþmeye baslardý. Sanki bulutlar sevgimize aðlardý. Yaðardý yaðmur, Biz de toplanýr giderdik. Mecbur yaðmurun durmasýný beklerdik.
Bir gün rüzgâr hiç de yumuþak esmedi, Fýrtýna kopuyordu sanki Uçurtmamýn ipi koptu. O gün bu gündür ne rüzgârý, Ne de yaðmuru severim. Ayýrdýlar ya beni uçurtmamdan.
Peþi sýra çok koþtum, çok aðladým. Ama onu hiçbir yerde bulamadým. Kim bilir hangi insanlar, Gökyüzün de onu seyrediyor, Hangi insanlarýn düþlerini süslüyor. Kimler için özgürlüðü si mgeliyor.
Çok sevdiðim aským, Hayatimin anlamý da, Fakat hiç fýrtýna yokken, Durgun bir gün de aniden. Benim elimden uçup gitti. Uçurtmam gibi onu da bulamadým.
Uçurtman mý, askýn mý deseler, Uçurtmam derim. Aským ne yaptý ki benim için, Sebepsiz yere çekip gitmekten baþka. Uçurtmamsa, özgürlüðün ne demek olduðunu gösterdi. Benimle olduðu sürüce hep beni mutlu etti.
Oysaki mutluluk gökyüzündeymiþ. Bulutlarýn arasýnda, Yeryüzü acýmasýz, Aþk ve sen baþka baþka Aðladým çok aðladým ben biten aska. Özgürlük aðýr bastý da, dönemedim. Sosyal Medyada Paylaşın:
mustapcan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.