Sapýndan kýrýlmýþ bir beyaz gül gibi düþtüm yere.
Özsuyumla birlikte aktý gözyaþlarým.
Topraðýn üstünde yatarken omzumun üstünde,
Kokunu getirdi rüzgar hain bir cellat gibi düþlerime.
Tam ortasýndaydýk dünyanýn.
Çünkü merkezinde sen vardýn.
Senin yanýnda ben,
Yaralý bir maraldým.
Hayat bir düðümdü önümüzde tren yolu gibi.
Trenler birbiri ardýna geçip gidiyordu.
Biz hep ayný yerde duruyorduk ýslak gözlerimizle.
Nehirler akýp akýp gidiyordu.
Hiçbiri yerinde durmuyordu ikimizden baþka.
Koparttýn.
Köklerimden ayýrdýn bir anda.
Sonra býrakýp topraðýn üzerine,
’Büyü!’ dedin.
Usul usul titreyerek düþlerimde yürüdüm.
Gözyaþlarýmýzý yalnýz býrakmamak lazýmdý.
Ýkimiz de bunu bilecek kadar büyümüþtük.
Kahkahalarýmýzý ekledik yanlarýna.
Aþký ekledik...
Hiç bir ayrýlýk varolamazdý tek baþýna,
Mutlaka kavuþacaktýk bir gün yine.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.