Geceleri çok severdim
Hiç üþümezdi yorgan altýnda kalan tenim….
Sonra
Her sabah
Duvarlarýmýzdan iþleyen
Soðuk karþýlardý
Yüzümüzün
Yorgan üstü/ayaz yemiþ yanýný
Ki;
Akþamdan
Annemin dileðiydi
Soba içinde
Bir avuç közün olmasý umudu
Gün/aydýnlýðýna
Ama hiç
Olmazdý
Hep
Soðuktu uyanýþlarýmýz
Ve
Ben
Kalkýnca sadece ayak uçlarýma bakardým
Sonra
çekiþtirip
Kazaðýmýn kollarýný
Üþümesin diye
Parmaklarýmý saklardým
Göremezdi kimse ellerimi
Ellerim yoktu
Annem kýzardý
Aldýrmazdým !
Tek derdim
Basýnca bulutlara gömülen
Deliksiz bir ayakkabýydý
Kafamýn
Çocuk köþelerinde saklanan düþü
Oysa
O zamanlar
Düþlerinin peþinden koþanlar
Vuruluyordu ülkenin sokaklarýnda
O yüzden
Bende
Çocukluðumda
Vazgeçtim
Düþlerimi kovalamaktan
Düþlerinde
Vurulmasýn diye insan…
Taylan KOÇ